آموزش تاب آوری بهزیستی قسمت 15

توضیحات :

تعاریف تاب‌آوری در بعضی مطالعات بر اساس واحد تحلیل طبقه‌بندی می‌شود. اگرچه تمام تعاریف تاب‌آوری اجتماعی به سیستم‌ها و موجودیت‌های اجتماعی توجه دارد، تاب‌آوری اجتماعات در کانون تمرکز آثار پژوهشی قرار گرفته است، به‌حدی که اغلب پژوهشگران «اجتماع» را جایگزین «سیستم اجتماعی» کرده‌اند.
فرض می‌شود که اجتماعات از طریق ایجاد و به‌کارگیری فعالانۀ ظرفیت‌های اعضای‌شان در امر مقابله با اختلال‌های اجتماعی و محیطی می‌توانند تاب‌آوری را به وجود بیاورند (ماگیس، 2010؛ پلادینک، 2009؛ پلادینک و همکاران، 2014). همچنین پژوهشگران از طریق بررسی تاب‌آوری در سطح اجتماع می‌توانند به شناخت زمینه‌های نهادی تأثیرگذار بر تاب‌آوری اجتماعی کمک کنند (اجر، 2000).
پژوهشهای متعدد بر واکنش‌ها و ظرفیت‌های افراد در شرایط دشوار تأکید دارند (روتر، 2000؛ ساوت‌ویک و همکاران، 2014). بحث اصلی در مطالعات مزبور این است که چگونه شرایط خانوادگی و ساختارهای خانواده ظرفیت‌های افراد را برای برخورد با چالش‌ها توانمند یا محدود می‌سازد.
پژوهشگران ضمن مرور واحدهای تحلیل گوناگون پیشنهاد می‌‌دهند که بررسی تجربی تاب‌آوری اجتماعی باید در چند سطح و با در نظر گرفتن تنوع و روابط متقابل میان سطوح فردی، خانوادگی و اجتماعی انجام شود (لیدبیتر و همکاران، 2005؛ لورنز، 2013؛ لوتار، 2006؛ تیلور و وانگ، 2000). شمول نهادهای اجتماعی در تحلیل نیز در آثار برخی پژوهشگران به چشم می‌خورد (شاو، 2012؛ ساوت‌ویک و همکاران، 2014). این مطالعات بر لزوم بررسی نقش‌های عاملیت انسانی و نهادها، از جمله حکومت‌های محلی و کشوری در مقابله با موقعیت‌های دشوار و نامطلوب تأکید دارد.
مفهوم تاب‌آوری بدون برقرار بودن نوعی شرایط نامساعد بی‌معنا است. اصطلاحات متعددی در تعاریف تاب‌آوری برای اشاره به شرایط نامساعدی که محرک تاب‌آوری موجودیت‌های اجتماعی می‌شود، به کار برده شده است که از آن جمله می‌توان ناملایمات، گرفتاری، تغییر، شرایط غیرمترقبه، چالش، ریسک، مشکل، اختلال، تهدید، شوک، سختی، استرس، عدم‌قطعیت، رویداد تکان‌دهنده، خطر، خطر پیش‌بینی‌نشده، بحران، خشونت، پسرفت، تجربۀ ناخوشایند و فاجعه را نام برد.
معمولاً فرض می‌شود که ریسک‌ها و تهدیدها از بیرون سیستمی که اجتماعات بوم‌شناختی و اجتماعی به آن تعلق دارند، اعمال می‌شود. در مقابل رویکرد اجتماعی تأکید دارد که تهدیدها ممکن است از «عملکرد داخلی» جوامع یا نوعی تعامل بین عامل‌های داخلی و خارجی پدیدار شود.
همچنین به این موضوع اهمیت داده می‌شود که حک‌شدگی مناسبات اجتماعی نابرابر و تبعیض مبتنی بر جنسیت، نژاد و طبقۀ اجتماعی در جامعه فرصت‌ها و انتخاب‌های اشخاص و گروه‌های خاص به ‌حاشیه رانده‌شده را محدود می‌کند. برای مثال موانع زبانی، فقدان روابط اجتماعی و دانش محدود دربارۀ حقوق در کشور جدید فرصت‌های مهاجران را برای بهبودی و احیای پس از سختی اقتصادی محدود می‌کند.