شعر خیام، هفت هزارسالگان با دکلمه فریدون فرح اندوز

توضیحات :

هر چند که رنگ و روی زیباست مرا/چون لاله رخ و چو سرو بالاست مرا
معلوم نشد که در طربخانه ی خاک/نقاش ازل بهر چه آراست مرا
امروز که نوبت جوانی من است/می نوشم از آن که کامرانی من است
عیبم مکنید٬ گرچه تلخ است٬ خوش است/تلخ است٬ چرا که زندگانی من است
افسوس که نامه ی جوانی طی شد/وان تازه بهار زندگانی طی شد
حالی که ورا نام جوانی گفتند/معلوم نشد او کی آمد کی شد!
من دامن زهد وتوبه طی خواهم کرد/با موی سپید٬ قصد می خواهم کرد
پیمانه عمر من به هفتاد رسید/این دم نکنم نشاط کی خواهم کرد؟