معرفی و بررسی ایجکت کردن در هواپیماهای جنگی و نظامی

توضیحات :

ایجکت کردن فقط به معنای بیرون پریدن از هواپیما نیست و سیستم های پیچیده ای داخل یک جنگنده کار گذاشته شده تا هنگام احساس موقعیت ایجکت، خلبان بتواند ایجکت کند.
سیستم های ایجکت کننده که به آن ها ایجکتور هم میگویند از ساخت اوّلین هواپیما ها تا به امروز تغییرات زیادی کرده اند و هرچه تکنولوژی پیشرفت کرده ،سیستم های ایجکتور هم تغیرات زیادی کرده اند .
صندلی‌پَران سامانه‌ای است که صندلی هواپیما را با فرمان خلبان به بیرون از اتاقک خلبان پرتاب می‌کند.این کار معمولا برای نجات خلبان یا سایر سرنشینان یک هواپیما (معمولاً هواپیمای نظامی) در موقعیت اضطراری، انجام می‌شود. در بیشتر طراحی‌ها، انفجار ماده منفجره و یا پیش‌رانش فضایی صندلی خلبان را به بیرون پرتاب می‌کند. پس از خروج خلبان، بوسیله چتر (هوانوردی) فرود می‌آید.صندلی پرتاب به بیرون ACES II چند ثانیه پیش از برخورد هواپیما به زمین، عمل می‌کند.به عمل پرتاب خلبان به بیرون از هواپیما با استفاده از صندلی‌پران، پرانش یا Eject گفته می شود. هدف صندلی پرتاب به بیرون زنده نگاه داشتن خلبان است. خلبان تقریباً شتابی معادل ۱۰ تا ۱۲ برابر شتاب گرانشی (۱۱۷ تا ۱۳۷ متر بر مجذور ثانیه) تجربه می‌کند. صندلی‌های غربی معمولاً شتاب کمتری بر خلبان تحمیل می‌کنند. در دهه ۶۰ و ۷۰ میلادی، فناوری شوروی اغلب شتابی معادل ۲۰ تا ۲۲ برابر شتاب گرانشی ایجاد می‌کردند. شکستگی ستون مهره‌ها اثر جانبی این سیستم هاست. سال ۱۹۱۰ یک فرار با کمک بانجی از یک هواگرد صورت گرفت. در سال ۱۹۱۶، ادوارد کالتروپ، یک مخترع چتر نجات، یک صندلی پران را که هوای فشرده را مورد استفاده قرار داده بود، به ثبت رسانید. اولین صندلی‌های پران به طور آزادانه در طی جنگ جهانی دوم توس هینکل و SABB توسعه یافتند. مدل‌های اولیه توسط هوای فشرده نیرو می‌گرفتند. پس از حنگ جهانی دوم، نیاز به چنین سیستم‌های صندلی پرتان افزایش یافت. نیروی هوایی ایالات متحده تجربه‌ای بر روی سیستم‌های صندلی پران انجام دادند که کاری از جیمز مارتین و شرکت ایشان، شرکت مارتین - بیکر بود.