سکانسی از فیلم جنجالی اکسیدان

SUBSCRIBE
SUBSCRIBE SUBSCRIBED UNSUBSCRIBE
در اولین بخش از نقد فیلم اکسیدانoxidan به بررسی سوابق کارگردان آن می‌پردازیم.حامد محمدي ،فرزند تهیه کننده با سابقه سینما منوچهر محمدی است.او متولد سال ۱۳۵۸ در تهران است. حامد محمدی دانش‌آموخته دانشگاه تهران و در رشته حقوق بین‌الملل است. وي فعاليت سينمايي خود را در مقام نويسندگي از سال ۱۳۸۷ و با فيلم طلا و مس آغاز كرد. محمدی در فیلمآن سوی مه به کارگردانی منوچهر عسگری نسب نیز به ایفای نقش پرداخته است.

ضعف فیلمنامه و داستان

در دومین بخش از نقد فیلم اکسیدان به بررسی محتوا و داستان این اثر می‌پردازیم.اکسیدان از آن دست فیلم‌هایی ست که موفقیت در گیشه به هر قیمتی را به هر متر و معیار سینمایی و هنری ترجیح می دهد. به همین دلیل فیلم حامد محمدی، فرزند منوچهر محمدی خود را دنباله رو فیلمهای کمدی سخیف و سطحی قرار می ‌دهد تا شاید مانند آن‌ ها بتواند گیشه را در تصاحب کامل خود در بیاورد. اما این تمام موضوع نیست.

اندیشیدن به گیشه می‌ تواند محرک ساخت و پرداخت یک فیلم ناب هم باشد به همین دلیل می‌توان گفت گیشه محوری، به خودی خود مورد نفی قرار نمی گیرد. اما وقتی برای رسیدن به گیشه و فروش قابل قبول، فرم سینمایی را به طور کلی نادیده بگیریم و به این ببالیم که مخاطبمان به لفاظی های کلیشه ای اروتیکِ دو پهلو بخندد! باید گفت نام این کار فیلمسازی و فعالیت فرهنگی نیست، بلکه در بهترین حالت ممکن نوعی شارلاتانیزم مدرن با تمام شدت و حدت آن است و نتیجه این تفکر و اندیشه یک فیلم ضعیف از منظر سینمایی و هنری و از سویی دیگر فیلمی ارتجاعی به فیلمفارسی می شود.

نقد و بررسی فیلم اکسیدان

طنز کلامی و شوخی‌های جنسی
در این بخش از نقد فیلم اکسیدان به بررسی طنز‌هاو شوخی‌های به کار گرفته شده در این فیلم می‌پردازیم. فیلم اکسیدان نمی‌داند در پی چه چیزی در بستر روایی خود دست و پا می زند. از طرفی پشت یک کانسپت با محوریت مهاجرت، خود را پنهان می‌ کند و از طرفی دیگر کوچک ‌ترین توجه ای به مضمون اصلی ندارد و ترجیح می ‌دهد تمام تمرکز خود را بر ساخت فضایی کمیک معطوف کند.

نکته جالب توجه، عدم موفقیت فیلمساز در ساخت همین فضاهای کمدی و اگر بهتر بگوییم ایجاد موقعیت های کمیک است. موقعیت کمدی در دل تصویر شکل می گیرد و سپس با همراهی کلام یک صحنه با مزه را خلق می ‌کند اما در اکثر فیلم هایی از این دست در سینمای ایران، طنازی مبتنی بر کلام می ‌شود که آنهم در بهترین حالت خود مبتنی بر شوخی های بی ‌ربط جنسی زننده ی خارج از متن می شود.

این که چرا مخاطب با دیدن این سکانس ها می‌ خندد نیاز به گفتمان روانشناسانه دارد که در این بحث نمی گنجد اما فیلمساز به هیچ وجه نمی ‌تواند از فروش بالای فیلم و خنده مخاطبان خود در یک نامکان انباشته از ناخودآگاه جمعی، برای خود سپر بسازد. هرگز نمی توان با داشتن یک فیلمنامه بی در و پیکر که حتی کوچکترین عناصر فیلمنامه را نا دیده می ‌گیرد فیلمی را ساخت که قابل دفاع باشد. فیلمنامه ای که از همان ابتدا قبل از اینکه شخصیت بسازد بهانه‌ های جهت گیری کنش های کاراکترش را می تراشد که حتی این بهانه‌ها قابل قبول و باور پذیر نیستند